Janów Lubelski. Zakończono prace konserwatorskie przy klasztornej dzwonnicy

Zakres prac obejmował m. in.:
- wykonanie badań odkrywkowych w celu ustalenia historycznej kolorystyki elewacji;
- skucie odspojonych i rozwarstwionych tynków oraz oczyszczenie pozostałych tynków;
- naprawę spękań konstrukcyjnych oraz impregnację wątków i zachowanych partii tynków;
- wykonanie tynków w partii cokołowej do wys. ok 2 m oraz wykonanie tynków w wyższych partiach ścian;
- malowanie elewacji;
- podklejenie odspojonych i rozwarstwionych detali oraz skucie fragmentów dekoracji nie nadających się do podklejenia,
- rekonstrukcję większych ubytków dekoracji zaprawą na bazie wapna dołowanego i suszonego piasku kwarcowego, uzupełnienie ubytków formy kitem mineralnym w masie;
- odtworzenie warstwy wykończeniowej detalu architektonicznego;
- wymianę stolarki okiennej.
- „W trakcie badań odkrywkowych ustalono że brama-dzwonnica oryginalnie posiadała kolorystykę tożsamą z kościołem. Dodatkowo odkryto dekorację sgraffitową w obrębie gzymsu koronującego oraz wykonano jej rekonstrukcję na bazie zachowanych śladów” – objaśnia Lubelski Wojewódzki Konserwator Zabytków w Lublinie.

Miasto Janów Lubelski - założono w 1640 roku przez Katarzynę z Ostrogskich Zamoyską i stanowiło centrum obwodu Ordynacji Zamojskiej w latach 1829-67. Nowo powstałemu miastu został nadany herb wyobrażający Matkę Bożą. Miało to związek z objawieniami jakie miały miejsce w XVII w.
W roku 1647 wybudowana została kaplica w miejscu objawień, w której umieszczono obraz Matki Bożej Łaskawej. W roku 1659 ordynat Jan Sobiepan Zamoyski ufundował drewniany kościół i klasztor, a w roku 1660 założenie zostało przekazane pod opiekę zakonowi oo. dominikanów. Świątynia bardzo szybko stała się za mała dla licznie przybywających pielgrzymów, a „Księga cudów i łask sanktuarium Matki Bożej Łaskawej w Janowie Lubelskim” - wymienia potwierdzonych 169 cudów, których doświadczyły osoby w tym miejscu na przestrzeni wieków.
W roku 1694 wydane zostało pozwolenie na budowę murowanego kompleksu zakonnego, na podstawie projektu Michała Linka, budowniczego twierdzy zamojskiej i nadwornego architekta Zamoyskich, fundatorów założenia. Prezbiterium ukończono w 1700 r., nawę oraz dwa skrzydła klasztoru w latach 1715-1720. W tym okresie wzniesiono zapewne także bramę-dzwonnicę. Konsekracja kościoła nastąpiła w roku 1742, a budowę kompleksu zakończono w 1769 roku.
W 1864 roku nastąpiła kasata klasztoru oo. dominikanów, a sanktuarium stało się siedzibą parafii przeniesionej z Białej.
Kompleks poddawany był kolejnym remontom, bardziej lub mniej udanym. Od roku 2021 rozpoczęte zostały systematyczne prace konserwatorskie i restauratorskie oraz roboty budowlane przy szacie zewnętrznej kościoła, (wcześniej informowaliśmy o odkryciu kapsuły czasu, której zawartość związana była zarówno z historią świątyni jak i samego miasta).